شعر فریدون مشیری

در تب اشتیاق می سوزد
سوخته پای تا به سر چون شمع

می چکد اشک غم به دامانش
می گذارد ز درد نکامی

درد عشقی که نیست درمانش
دختر شعر با جمال و جلال

می کند جلوه در شبستانش
در کفش جامی از شراب سخن

دامن دوست چون به دست آمد
دل به صد شوق راز می گوید

گاه سرمست از شراب امید
نغمه ای دلنواز می گوید

گاه از رنج های تلخ و فراق
قصه ای جانگداز می گوید
 

تا دلی هست های و هویی هست
می وزد باد سردی از توچال

می خرامد به سوی مغرب ماه
شاعری در سکوت و خلوت شب

کاغذی بی شمار کرده سیاه
به نگاه پریرخی زیبا

می کند همچنان نگاه نگاه
آه این روشنی سپیده دم است

فریدون مشیری